Crisis van binnen uit

Crisis van buiten af

Of iets verspilde tijd is

hangt af van wat je

met de ervaring doet.

Auguste Rodin

Crisis van binnen uit

Daar waar geen liefde stroomt, ontstaat angst. Angst is ingehouden adem en isoleert de levensenergie. Het leven speelt zich af in de mens en tussen de mensen en op alle vlakken lijkt de levensstroom in angst te stagneren. In die ademnood en lichaamspijn zoekt de mens naar de zin van het bestaan, de stroom van de liefde en vraagt het naar zichzelf. Een tijd vancrisisis aangebroken.

Elke essentiële verandering in onze existentie gaat gepaard met crisis. Het vraagt om gewaarzijn in het hier en nu en van daaruit een heroriëntatie in denken, voelen en zijn. Elke crisis kondigt vernieuwing aan dat toewerkt naar wedergeboorte, waarin vernietiging wordt meegesproken.

Vandaag is de bron van morgen. Als het heden wordt verworpen, sluit het de toekomst in. De lichaamsspanning van de crisis klopt aan de deur en vraagt om aandacht, zodat het begrepen kan worden. Ook de vitale ziel klopt aan de deur en vraagt om aandacht voor de eigen aard, zodat deze ontdekt kan worden. De mate en ernst van de crisisin het mensenleven hangen af van de mate en ernst van de aangebrachte neuroses en de verwijdering van de eigen aard.

Mens en ziel zijn samen één en in die tegenstelling werkt de mens de crisis uit.

De grootste en belangrijkste stagnatie van de levensstroom begint in de mens, daar waar ook de crisis begint. In de strijd tussen de overleving van het ego en het verlangen naar het ‘zijn’, zoekt het ego eerst naar oplossingen buiten zichzelf door veranderingen in de omgeving aan te brengen. Een nieuwe partner, een ander huis, andere vrienden of ander werk zijn de eerste potentiele slachtoffers van de crisis. Verandering van omgeving helpt niet of kortstondig, omdat de crisis in de mens is. De persoonlijke situatie gaat de wereld niet aan, omdat het de crisis niet ervaart. Elke persoonlijke crisis is onvermijdbaar, zolang de eigen aard wordt ontkend.

Elke crisis vraagt om antwoorden uit eigen wezen.

Crisis van buiten af

In het leven tussen de mensen bevestigen de gefixeerde patronen gebeurtenissen het geciviliseerde bestaan, totdat op een dag vanuit de omgeving onverwachte veranderingen optreden. De relaties worden verstoord en het leven in de mens wordt aangeraakt. Het kan een aankondiging, een begin zijn van noodzakelijke veranderingen in een mensenleven. Een tijd van crisis is aangebroken.

Elke scheiding, elk verlies, elk sterven, elke afwijzing of elke ziekte kan de mens diep treffen en alle zekerheden in twijfel trekken. Het heeft in die situaties de neiging te spreken over noodlot en zich te ervaren als slachtoffer ervan. Het leiden ligt buiten hen en het lijden in hen.

Het mysterieuze leven overkomt de mens met verwondering, trauma, schepping, conflict, verbinding, eenzaamheid, drama en ramp. De mens neigt ernaar om blind en doof te zijn voor haar eigen bijdrage of deze te ontkennen en weet daarom niet wat er werkelijk gebeurt. Het werkt onwetend in haar streven om verlangen onbewust mee aan alles wat haar overkomt.

Elkecrisisheeft zin, als de mens deze niet hoeft te beheersen.

Het onverwachte, onaangekondigde en onvoorziene dat van buiten de mens in de mens ongewenst aan de deur klopt en zelfs binnenkomt, brengt de mens in verlegenheid, omdat er geen antwoord voorhanden is. Als er voortdurend geen antwoord voorhanden is, ervaart de mens een crisis. Als de mens een crisis ervaart en deze slechts overwint of draagt, blijft het antwoord erop buiten de mens. Als het antwoord op de crisis buiten de mens blijft, groeit de mens niet en heeft de crisis geen zin.

Elke crisis heeft zin, als de mens deze met het eigen leven beantwoord.

Al hetgeen bij de mens binnenkomt en aanspraak maakt op een antwoord is van persoonlijk belang. Al hetgeen van persoonlijk belang is, brengt de mens bij zichzelf. Al hetgeen de mens bij zichzelf breng, is aangesproken worden op het leven en kan alleen met het persoonlijk leven beschouwd worden. Elke crisis die de mens beantwoord met het persoonlijk leven is een groei van de eigen aard van de ziel. Dat is de zin van elke crisis.

Elke crisis vraagt om antwoorden uit eigen wezen.

BRON: Het boek 'De voltooide mens'

Auteur: Ton de Baaij